Laatste nacht La Paz

Allemaal bedankt voor alle lieve wensen voor mijn verjaardag! Ik heb het gevierd met John. Eerst geborreld in een café van een Nederlander mét BITTERBALLEN, daarna naar de Indiër ernaast, waar ik een gemiddeld scherp gerecht nam maar John het allerscherpste/heetste gerecht van de kaart. Op de kaart stond erbij dat als je je portie helemaal op at dan kreeg je een T shirt met tekst zoiets als dat je dat gepresteerd had. Naast ons was een tafel met 4 Australische jongens, waarvan er 2 ook dit gerecht besteld hadden. Het bleek niet te doen te zijn voor ze. Ze hadden er wel de grootste lol om en de tafel stond vol met glazen vocht in allerlei smaken. Toen John zijn eten arriveerde begon hij rustig te eten en de 4 jongens keken ademloos toe en konden hun ogen niet geloven. Het was wel een enorm portie maar John verblikte of verbloosde niet, zelfs de bediening ging hem met groot respect behandelen toen hij tenslotte alles had opgegeten. Ik heb een heel klein hapje geproefd maar echt jongens....pure spaanse peper! (Niemand wist natuurlijk van John's Maleisische vrouw die altijd flink pittig kookt ;-) )
Nog even koffie gedaan in het Ned. bruin café en om 11 uur in bed, nog nooit zo laat geweest !!
Laat ik jullie vertellen dat La Paz een stad is van tegenstellingen. Patserige auto's rijden er rond, veel Japanse merken, heel veel taxibusjes waar heel veel stoelen in passen. Prachtige Amerikaanse schoolbussen en VW kevers nog best in goede staat. Opvallend weinig deuken als je ziet hoe een chaos het hier op de kruispunten is. Oversteken is een tricky thing, ondanks dat er een agent de boel probeert te regelen. De trottoirs zijn smal en vol mensen en af en toe stap je even op de weg om iemand te passeren, nou ik heb John al 2 x op 't laatste nippertje van de weg gesleurd. De auto's rijden in moordend tempo door de straten als ze de gelegenheid hebben.
Op de stoep zitten dan droevige Boliviaanse vrouwen, al of niet met een kind, ongewassen en armoedige kleding, hun hand op te houden voor wat geld. Het zijn er best veel en je vraagt je af hoe dat toch leeft zo met die kinderen die zo mooi zijn maar zo triest kijken.
O,ja en dan hebben we ook nog de coca bladeren. Ik had een zakje gekocht in Agua Calientes omdat het goed zou helpen tegen de hoogte ziekte. Ik had dus braaf een paar keer zo'n stuk of 6 van die bladeren in mijn mond gestopt, flink gekauwd (beetje bittere smaak) en na ong. 10 minuten valt die hele boel uit elkaar in je mond in allerlei kleine stukjes zodat je niet anders kan dan de boel maar weer uitspugen want het voelt heel onaangenaam. Tja je denkt dan: Is dit het dan? Ga ik me dan straks beter voelen? Nou, niet echt dus, dus ik dacht: da's een miskoop. Maarrrr.... ik ben hier in La Paz naar het Coca museum geweest en daar bleek dat je tesamen met de bladeren, een hapje kalk moet nemen, die als een soort cement fungeert en bovendien iets in die bladeren activeert. Natuurlijk heb ik dat geprobeert en inderdaad werd mijn hele wang gevoelloos.
Morgenavond ga ik met de nachtbus naar het zuiden van Bolivia, naar de zoutwoestijn voor een 3-daagse tour en aansluitend de grens met Chili over naar San Pedro, waar ook allerlei natuurwonderen te zien zijn. (En cocabladeren mag je niet de grens mee over nemen, dus ik geef ze maar aan het kamermeisje).
Morgen overdag met John nog naar de begraafplaats hier en dan zal ik afscheid nemen van hem. Zal gek zijn weer alleen verder maar ook wel weer spannend wat er voor nieuws op mijn pad komt.
Hasta Luega !